جرم آدم‏ربايي و مخفي كردن ديگري

جرم آدمربايي و مخفي كردن ديگري دو مصداق از جرايم عليه اشخاص است كه علاوه بر سلب آزادي و صدمات بدني كه ممكن است به مجني عليه وارد شود، بيشتر شخصيت معنوي قرباني جرم، مورد تعرض قرار ميگيرد. اين جرم كه به صورت خاص، يك ماده و به صورت عام، چند ماده از قانون مجازات اسلامي را به خود اختصاص داده و در منابع قوانين كيفري ايران، مصوبات فراواني در مورد آن ديده ميشود، كمتر در نوشتههاي حقوقي، مورد كنكاش وبررسي قرار گرفته است. اين مقاله سعي دارد ضمن بررسي عناصر عمومي و اختصاصي اين دو جرم، به وضعيت قوانين و مقررات موجود هم اشاره شود تا ناسخ و منسوخ و عام و خاص اين مقررات مشخص شود و اين مطلب، بخش زيادي از مقاله را به خود اختصاص خواهد داد؛ زيرا ابهامهاي فراواني در اين زمينه وجود دارد كه نيازمند تنقيح جدي ميباشد. همچنين تبيين ديدگاههاي فقهي، ارتباط اين دو جرم با جرايم مشابه (مانند توقيف و حبس غيرقانوني) علل تشديد مجازات، شروع در جرم و تعليق مجازات از مباحث ديگري است كه بخشي از مقاله را به خود اختصاص خواهند داد.
واژگان كليدي: آدمربايي، مخفي كردن ديگري، سرقت، توقيف غير قانوني، آزادي شخصي، سلب آزادي تن ديگري، ربودن طفل.
مقدمه
خداوند در قرآن، انسان را بسيار تكريم كرده است ودر آيه 70 سوره اسراء ميفرمايد : ولقد كرّمنا بني آدم و حملناهم في البرّ والبحر و رزقناهم من الطيبات و فضّلناهم علي كثير ممن خلقنا تفضيلا» ما فرزندان آدم را بسيار گرامي داشتيم و آنها را به مَركب دريا و خشكي سوار كرديم و از هر غذاي پاكيزه روزي داديم و ايشان را بر بسياري از مخلوقات خود برتري و فضيلت بخشيديم.» آزادي انسان در روايات ائمه معصومين عليهمالسلام جزء خلقت و سرشت انسان دانسته شده است كه انسان بدون آن معنا ندارد. (نهج: 406) مواد فراواني از اعلاميه حقوق بشر و شهروند فرانسه (1789) و اعلاميه جهاني حقوق بشر (1948) و ميثاق بين المللي حقوق مدني و سياسي (1966) و اعلاميه اسلامي حقوق بشر (1990) بر آزادي انسان و بخصوص آزادي تن او تصريح دارند. (ناصرزاده: دفتر اول)